ارائه یک دستورالعمل پیشنهادی برای طرح ساختمان های با جداسازی لرزه ای در ایران

امروزه کاربرد سیستم های جداساز لرزه ای یکی از روش های گسترش یافته برای محافظت سازه ها در برابر زمین لرزه می باشد که این سیستم ها در کشورهای مختلف بر مبنای آیین نامه های لرزه ای طراحی و اجرا می شوند. با توجه به اهمیت و گسترش استفاده از این سیستم ها وجود آیین نامه ای که مبنای طراحی این سیستم ها در کشور قرار گیرد ضروری می-نماید. هدف از انجام این تحقیق ارائه یک دستورالعمل پیشنهادی برای طراحی ساختمان های با سیستم جداسازی لرزه-ای در ایران می باشد. بدین منظور آیین نامه طراحی ساختمان هایباسیستمجداسازیلرزه ای ژاپن که بر مبنای تجربیات فراوان از سال 1983 تدوین شده و پس از سال 2000 به طور کلی مورد باز بینی و تجدید نظر قرار گرفته، به عنوان مبنای دستورالعمل پیشنهادی در نظر گرفته شد. برای در نظر گرفتن شرایط ساختگاهی و لرزه خیزی و همچنین ضوابط آیین نامه ای طراحی لرزه ای ایران، پارامترهای نوع زمین و خاک، تقسیم بندی مناطق لرزه ای، ضریب بازتاب ساختمان، طیف طراحی، زمان تناوب ساختمان ها و ضریب توزیع نیروی جانبی در ارتفاع در دو آیین نامه با یکدیگر مقایسه شده و نتایج این بررسی و تطبیق پارامترها در دستورالعمل پیشنهادی لحاظ شده است. سپس به منظور ارزیابی دستورالعمل پیشنهادی چند مدل سازه-ای در نظر گرفته شده و نتایج حاصل از دستورالعمل پیشنهادی با نتایج تحلیل های تاریخچه زمانی غیرخطی مقایسه شد. برای انجام تحلیل های تاریخچه زمانی از رکوردهای حوزه دور و نزدیک ایران که با پروسه بهینه یابی انتخاب شدند، استفاده شد. نتایج تحلیل ها نشان دهنده اختلاف بین مقادیر پاسخ تحت زلزله های حوزه دور و نزدیک بود که این اختلاف در پاسخ جابجایی تراز جداسازی نسبت به برش پایه بطور محسوسی بزرگتر بود. همچنین در همه حالات مقادیر پاسخ نشان دهنده تخمین مناسب و قابل اطمینان مقادیر پاسخ حاصله از روش پیشنهادی بود. بعلاوه با توجه به نتایج حاصله در نظر گرفتن ضرایبی برای به منظور لحاظ کردن اثرات حوزه نزدیک در آیین نامه ایران ضروری می نماید. کلمات کلیدی:ساختمان های با جداگر لرزه ای، آیین نامه 2800 ، آیین نامه ژاپن، تحلیل تاریخچهزمانی، رکورد حوزه دور و نزدیک.